FF voorstellen
Ik ben Willem Richter. Zestig jaar; getrouwd met Regina (uit Bremen, Duitsland) en vader van Frouke (27 jaar, zelfstandig ondernemer/eigenaar van Snijboon). Ik woon samen met Regina en poes Flo in Apeldoorn; mijn geboorteplaats. Ik werk als beleidsmedewerker bij Alzheimer Nederland. Naast mijn werk ben ik vrijwillig actief als energiecoach bij Energiecoöperatie deA. Ik houd van bewegen: ik loop hard, (race)fiets en wandel graag.
Ik noem ze mijn oortjes
Ik ben slechthorend (rechts min 80 %) en draag hoortoestellen. Ik noem ze “mijn oortjes”. Ik heb op mijn twaalfde een acute oorontsteking gehad. Ik herinner me die middag met vreselijke oorpijn nog als de dag van gisteren. Ik heb tot rond mijn vijftigste geen oortjes gehad. De techniek was in die dagen nog niet zo ver gevorderd. Mijn oorarts gaf aan dat er een zenuw diep in mijn oor geheel buiten werking geraakt was en daar zou een hoortoestel ook niet bij helpen. Maar hij had ook nog goed nieuws: ik zou in ieder geval voor militaire dienst worden afgekeurd. Daar bleek hij gelijk in te hebben, hoewel ik bij de keuring niet op mijn blauwe ogen werd geloofd. Ik werd behandeld als de eerste de beste bedrieger: ik was vast niet de eerste die op deze manier probeerde onder ’s lands plicht uit te komen. Maar met de verklaring van mijn oorarts is dat toch nog goed gekomen. Voor mij dan.
Wat zeg je….
Maar met mijn gehoor niet. Na al die jaren ging ik steeds vaker vragen “Wat zeg je?”. Of ik vroeg het juist niet en had dan een gesprek dat stilviel. En de televisie moest steeds wat harder tot ergernis van het thuisfront. Omdat de techniek in de afgelopen veertig jaar natuurlijk ook niet stil had gestaan ben ik opnieuw naar de oorarts gegaan. Nou ja, naar een andere. Want de oorarts waar ik als twaalfjarige was geweest was onderhand al met pensioen. En ook al mijn gegevens waren niet meer beschikbaar. Die worden namelijk na dertig jaar verwijderd. En sinds die tijd heb ik dus mijn oortjes.
Service tot de deur..
Nu ging dat allemaal niet even makkelijk. Je komt als onwetende op dat terrein in een traject terecht waar jezelf weinig invloed op hebt. Achteraf denk ik dat alleen de franchisenemer van die bekende grote keten er beter van is geworden. Tijdens de aankoop van mijn oortjes had hij alle tijd en aandacht voor mij en mijn oortjes. Vanaf het moment dat ik betaald had was dat als een slag bij heldere hemel volledig anders. En die eerste oortjes (de duurste die er waren met allerlei toeters en bellen) waren overigens een crime. Als ik ’s middags klaar was met werken was ik blij dat ik die rotdingen uit kon doen. Ik heb ze vijf jaar op die manier gebruikt en heb toen het hele traject over gedaan.
Met vallen en opstaan wijs geworden
Ondertussen heel veel wijzer en assertiever ten aanzien van wat ik belangrijk vind. En zo heb ik dus nieuwe oortjes gekocht. Met een voortraject via het audiologische centrum dat leidde tot een advies over een bepaald type hoortoestel. En met het geluk van een hele goede en plezierige audioloog die mij de nieuwe toestellen heel professioneel heeft aangemeten. Overigens van diezelfde landelijke keten.
Blij!
“Mijn oortjes” vind ik daarom ook een mooie omschrijving. Het heeft wat lieflijks in zich; iets dierbaars. En dat klopt omdat ik met mijn oortjes een hele nieuwe wereld heb herontdekt. Ik weer gesprekken kan voeren in situaties waar ik voorheen steeds moest vragen “wat zeg je?” of daar op een gegeven moment maar mee ophield. De vogels in het bos weer kan horen als ik daar wandel. Mijn oortjes: wat fijn dat ik je heb!